Frå manden som skulde stelle hjemme

I tekst frå 1899 er svært preget av dansk skriftspråk. Alle substantiv ble skrevet med stor bokstav, noko som ble forandra når ein kom til tekst B som ble utgitt i 1907. Både i tekst A og B blir å skrevet som aa. I disse tekstane blir de mjuke konsonantane b, d og g brukt. Kjærnet har blitt til Kjernet. I utdraget frå 1907 kan ein sjå at Knud Knudsens prinsipp begynnar å slå gjennom.

Frå tekst A og B til tekst C som ble utgitt i 1917, ser ein at ord som i 1899 og 1907 gik og fik har fått dobbelkonsonant. Ein ser også at i 1917 at fleire av orda med aa som naadde og haanden har fått å, nådde og hånden. Orda blir tydelig meir fornorska, øltønden er blitt til øltønnen. Dei fleste mjuke konsonantane er blitt tatt bort.

I 1938 som har radikale formar er teksten blitt enda meir fornorska, eller blitt om til nynorsk. Øltønnen – øltønna, glemte- glømte, kjernen- kjerna og smattet- smatta. Ein ser at orda har fått a- ending i bestemt eintal. I utgåva frå 1938 som er skrevet på tradisjonelle formar er mange av orda lik ending som dei i utgåva frå 1917. Kjernen- kjernen, glemte- glemte og hånden- hånden.